Κορίνα μου ,,,,,,, έφυγες νωρίς

Κρατῶ λουλοῦδι μᾶλλον.

Παράξενο.
Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασε κῆπος κάποτε.


Στὸ ἄλλο χέρι

κρατῶ πέτρα.

Μὲ χάρη καὶ ἔπαρση.

Ὑπόνοια καμιὰ

ὅτι προειδοποιοῦμαι γι᾿ ἀλλοιώσεις,

προγεύομαι ἄμυνες.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

πέρασε ἄγνοια κάποτε.


Χαμογελῶ.
Ἡ καμπύλη του χαμόγελου,
τὸ κοῖλο αὐτῆς τῆς διαθέσεως,

μοιάζει μὲ τόξο καλὰ τεντωμένο,

ἕτοιμο.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

πέρασε στόχος κάποτε.

Καὶ προδιάθεση νίκης.




Τὸ βλέμμα βυθισμένο

στὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα:

τὸν ἀπαγορευμένο καρπὸ

τῆς προσδοκίας γεύεται.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

πέρασε πίστη κάποτε.


Ἡ σκιά μου, παιχνίδι τοῦ ἥλιου μόνο.
Φοράει στολὴ δισταγμοῦ.

Δὲν ἔχει ἀκόμα προφθάσει νὰ εἶναι

σύντροφός μου ἢ καταδότης.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου
πέρασ᾿ ἐπάρκεια κάποτε.


Σὺ δὲν φαίνεσαι.
Ὅμως γιὰ νὰ ὑπάρχει γκρεμὸς στὸ τοπίο,
γιὰ νά ῾χω σταθεῖ στὴν ἄκρη του
κρατώντας λουλούδι
καὶ χαμογελώντας,

θὰ πεῖ πὼς ὅπου νά ῾ναι ἔρχεσαι.

Φαίνετ᾿ ἀπ᾿ τὴ ζωή μου

ζωὴ πέρασες κάποτε.






Κική Δημουλά