Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Η Θρέψη του Ηλία Μαμαλάκη

Παρακάτω αναφέρω τον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό του Ηλία Μαμαλάκη προ ημερών στην αγαπημένη του γυναίκα  Στέλλα . Ηθελα να το μοιραστούμε γιατί πιστεύω πως μας αγγίζει όλους !!!!

Η Θρέψη



07/09/2010




του Ηλία Μαμαλάκη


Τον τελευταίο καιρό ξαναπήγα σχολείο. Βλέπω και παρατηρώ και βέβαια μαθαίνω πράγματα και θάματα που πάντα υπήρχαν γύρω μου, αλλά δεν τα έβλεπα.


Άνθρωπος της γαστρονομίας είμαι, του μαγειρέματος. Πάντα νόμιζα ότι το φαγητό προετοιμάζεται για να προσφέρει μια από τις ανθρώπινες ηδονές. Μήπως έκανα λάθος; Ή πιο απλά, μήπως υπάρχουν και άλλοι παράγοντες στο φαγητό που ξεπερνούν την ηδονή; Ναι, φυσικά. Απλώς αυτό το βάλαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και το ξεχάσαμε.


Το φαγητό κυρίως και απολύτως είναι ζωή.


Η θρέψη, όπως θα έλεγε η γιαγιά μου:
- αυτό είναι θρεπτικό


- αυτό είναι δυσκοίλιο


- αυτό είναι ευστόμαχο


Μια εκδήλωση αγάπης του καθημερινού ανθρώπου, άντρα, γυναίκας, παιδιού ή γέρου εκδηλώνεται προσφέροντας τροφή στον άλλον. Η μάνα προτείνει το φουσκωμένο από γάλα στήθος της στο μωρό της, η πάπια ταΐζει το παπάκι στο στόμα, η λέαινα καθοδηγεί το λεονταράκι να βρει και να μασήσει μόνο του την τροφή, η μάνα πελεκάνος αν δεν βρει τροφή να θρέψει τα μικρά της κατασπαράζει μόνη της τα σπλάχνα της για να ταΐσει τα μικρά της με τη σάρκα της και το αίμα της.


Αυτό είναι η θρέψη, ανώτερη από τη γαστρονομία. Οι μανάδες θρέφουν τα παιδιά τους, τους δίνουν ζωή ή ακόμα καλύτερα δύναμη για ζωή. Γι’ αυτό όλοι εμείς γιοί και κόρες αγαπάμε τις μανάδες μας γιατί μας έθρεψαν. Κι όμως εγώ τον πήρα τον δρόμο της γαστρονομίας. Φαφλατάδικος δρόμος, φιγουρατζίδικος, με φωνές και τυμπανοκρουσίες, αλλά ότι κι αν πεις εύκολος δρόμος.


Δύο εξτραβαγκάντσες, ένα εξωτικό μπαχαρικό, λίγος αφρός και οι γαστρονόμοι έμειναν εκστασιασμένοι και ατενίζοντας στο υπερπέραν καταμετρούν την υφή του μπαρμπουνιού, το άρωμα της κολοκύθας, τη γεύση του αγγουριού.




Έλεος, άνθρωποί μου, η μαγκιά του μάγειρα είναι να φτιάξει τρεις μπουκίτσες φαγητό για ένα πονεμένο σώμα και την ψυχή που κρύβει μέσα του. Να τον πείσει να φάει. Να γίνει μάγειρας της θρέψης και όχι της γαστρονομίας. Να νιώσει ότι έδωσε λίγη ζωή, λίγο κουράγιο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι ο σούπερ μάγειρας για να το κάνεις αυτό, αρκεί να αγαπάς, να φροντίζεις, να σκέπτεσαι.


Αυτό το σχολείο πέρασα τον τελευταίο καιρό, εγώ ο άγαρμπος μαγειράκος, να θρέψω δηλαδή, να δώσω ζωή στην αγαπημένη μου. Αρνιόταν πεισματικά να ζήσει, μόνο λίγα ροδάκινα της άρεσαν σε ήπια θερμοκρασία, ούτε ζεστά ούτε κρύα. Εγώ μέσα στην κουζίνα έφτιαχνα τυροπιτάκια, έβραζα χυλωμένη φακή χωρίς μπαχαρικά για να μην την ενοχλούν, έφτιαχνα σαλάτα φατούς που της άρεσε, έβραζα κολοκυθάκια, άτμιζα μια φρέσκια γλώσσα. Ήθελα να θρέψω την καλή μου, το ήθελα μα αυτή αρνήθηκε. Βλέπετε είχε ξεκινήσει από καιρό έναν άλλο μακρύ και άγνωστο δρόμο... Ποιος θα τα φάει όλα αυτά που μαγείρεψα;


Θα παλαιώσουν μέσα στις πιατέλες, μέχρι που κάποιος θα τα πετάξει. Τα φαγητά μου δεν έθρεψαν κανέναν, ούτε καν εμένα. Θα ήθελα κάτι να κάνω, μα είμαι ανήμπορος, δεν ξέρω τίποτα άλλο να θρέφω ανθρώπους και ενίοτε τις ψυχές τους. Γιατί θέλω να ξέρετε ότι η ανθρώπινη ψυχή κατοικοεδρεύει στο στομαχάκι μας.






Υ.Γ. Στις 29 Αυγούστου στις 11.15 το βράδυ η αγαπημένη μου γυναίκα Στέλλα έφυγε από αυτό τον κόσμο αφού έδωσε μια τιτάνια μάχη με την καταραμένη αρρώστια. Ήθελε να ζήσει όσο κανένας άλλος. Πίστευε ότι καλυτέρευε, ενώ η αλήθεια ήταν διαφορετική. Την αγαπούσα πάρα πολύ και θα την αγαπώ.





24 σχόλια:

  1. σγκλονιστικό!!ήταν πάντα μαζί,στη ζωή και στη δουλειά!
    κρίμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. και εγώ ακριβώς έτσι ένοιωσα , σ ευχαριστώ για την επίσκεψη !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πω πω τι συγκινητικό!!!! Πόσες αλήθειες μπορεί να βγάλει ο πόνος ενός ανθρώπου!! Του εύχομαι να βρει τη δύναμη να ξεπεράσει τη θλίψη του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. λόγια βγαλμένα από την ψυχή του.θα τον αγαπάμε πάντα,γιατί είναι αληθινός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ΔΕ ξερω τι να πω...ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΛΙΓΟ.Μολις το διαβασα.ΕΧΩ ΣΥΓΚΙΝΗΘΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΑΛΛΩΣΤΕ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΜΜΜΑΤΑ .ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΕΡΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΧΟΥΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΤΟΥΣ ΩΣ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΓΕΡΑΜΑΤΑ.ΕΙΝΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΣΟΚΑΡΙΣΤΙΚΟ ΟΤΑΝ ΣΟΥ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ Η ΙΔΕΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΥΧΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΣΕΝΑ.ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ ΝΑ ΑΠΑΛΥΝΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανεράιδα , FOURTOUNATA και Sweet dreams , αγαπημένες μου φίλες είναι παράλληλα συγκλονιστικό και ανθρώπινο , είναι αυτό καθαυτό το μεγαλείο της αγάπης !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ειναι συγκλονιστικο! ενας υμνος στη ζωη και στην αγαπη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ρίκη μου , συνάντησα το 2004 αυτό το ζευγάρι σε μια βάφτιση στο Ροδάκινο όπου έτυχε νάμαστε συγκούμπαροι και αυτή η φλόγα ήταν ολοζώντανη
    στα μάτια τους , δεν νομίζω να την σβήνει πο΄τέ ο θάνατος !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εξαιρετικά ανθρώπινο!
    Εξαιρετικό, γιατί είναι ανθρώπινο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μια συγκλονιστική προσωπική εξομολόγηση. Πολύ ανθρώπινη και πολύ αληθινή.
    Να 'σαι καλά marilise!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Υπατία μου λατρεμένη σε ευχαριστώ !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Συγκλονιστικο! Το διάβασα κι εγω στο protagon.gr.

    Λόγια που δείχνουν την ευαισθησία ενός ανθρώπου.
    Κρίμα γιατί ήταν νέα γυναίκα.Αλλα τον τελευταιο χρόνο υπόφερε αρκετά.
    Ενα ζευγάρι αγαπημένο και τόσο ζωντανό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Φυσικένια μου , μακάρι οι άνθρωποι να μάθουν να μοιράζουν αγάπη !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Marion μου το άκουσα μια μέρα στο ραδιοφωνο και μετά το έψαξα και το βρήκα , τεράστιες οι δυνάμεις και οι αντοχές του ανθρώπου !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. ποτέ δεν ήμουν καλή στους αποχαιρετισμούς.
    πάντα βούρκωνα, έκλαιγα κτλ....
    καταρχήν εγώ 29.08 είχα γεννέθλια. (άσχετο αλλά πέθανε στην ημερομηνία μου γι αυτό ο συνειρμός)

    Δεν μου αρέσει να πεθαίνουν άνθρωποι και να αφήνουν τόσο πόνο και τόσο κενό στους υπόλοιπους.

    τον χειρότερο αποχαιρετηστήριο λόγο που έχω ακούσει (χειρότερο με την έννοια του πολύ πόνου) ήταν όταν πήγαινα Γυμνάσιο, και ένας συμμαθητής μου έχασε την μαμά του από τροχαίο και μίλησε στην εκκλησία.... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ

    PS ευχαριστώ για την πρόσκληση, το "έπαιξα" το blog-game!!!!
    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Συγκλονιστικό! Πολύ βαθειά συναισθήματα! Πραγματικά σε αγγίζει! Πολύ όμορφο ζευγάρι, πάντα μαζί!

    Marilise θα έρθεις για άλλον έναν γύρο παιχνιδιού; Σε περιμένει μία πρόσκληση στην "Επιλόχεια Κατάθλιψη". Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. σοκαριστικα γιατι δε γνωριζα το συμβαν αλλα ηξερα ποσο δεμενοι ηταν.....Ασ ταξισεψει σε τοπους ονειρικους...ισως μια μερα ξανασυναντηθουν.Θελω να πιστευω οτι τετοιες αγαπες δεν χανονται....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Απλά απίστευτο... Δεν ξέρω τι να πω... Πόσο πόνο μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος... και τι μεγάλη απώλεια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή